Cervical Disc Herniation: Pathology, Physiotherapy Evaluation, and Rehabilitation Program
Introduction
Cervical disc herniation (CDH) is a common spinal condition characterized by the protrusion or extrusion of intervertebral disc material in the cervical spine, often causing neck pain, radiculopathy, or myelopathy. It affects approximately 1–2% of the general population annually, with a higher prevalence in adults aged 30–50 years. CDH can significantly impact quality of life due to pain, neurological symptoms, and functional limitations. This article explores the pathology of CDH, outlines physiotherapy evaluation techniques, and details a structured rehabilitation program, drawing on evidence from PubMed where relevant.
Pathology of Cervical Disc Herniation
Cervical disc herniation occurs when the nucleus pulposus, the gel-like center of the intervertebral disc, protrudes through a tear in the annulus fibrosus, the fibrous outer layer. This can compress nearby structures, including nerve roots or the spinal cord, leading to a spectrum of symptoms. The cervical spine, comprising seven vertebrae (C1–C7), is particularly susceptible due to its mobility and weight-bearing role in supporting the head.
Pathological Changes
- Disc Structure and Degeneration: The intervertebral disc consists of the nucleus pulposus, which provides cushioning, and the annulus fibrosus, which provides structural integrity. With age or repetitive stress, the disc undergoes desiccation (loss of water content), reducing its height and elasticity. This predisposes the annulus to tears, allowing the nucleus to herniate.
- Types of Herniation:
- Protrusion: The nucleus bulges without breaching the annulus.
- Extrusion: The nucleus breaks through the annulus but remains contiguous with the disc.
- Sequestration: A fragment of the nucleus detaches and migrates into the spinal canal.
- Common Levels: Herniations most commonly occur at C5–C6 and C6–C7 due to increased mechanical stress at these segments.
- Pathophysiological Mechanisms:
- Nerve Root Compression: Herniated material may compress cervical nerve roots, causing radicular pain, sensory loss, or motor weakness in the corresponding dermatome or myotome (e.g., C6 radiculopathy affects the thumb and biceps).
- Spinal Cord Compression: Larger herniations may compress the spinal cord, leading to cervical myelopathy with symptoms like gait disturbance, hand clumsiness, or spasticity.
- Inflammatory Response: Herniated disc material triggers an inflammatory cascade, releasing cytokines that exacerbate pain and neural irritation.
- Risk Factors: These include aging, repetitive cervical strain (e.g., poor posture, occupational loading), trauma (e.g., whiplash), and genetic predisposition. A PubMed study indicates that polymorphisms in collagen genes may increase susceptibility to disc herniation.
Clinical Presentation
Patients with CDH present with:
- Neck pain, often localized, mechanical, and exacerbated by movement.
- Radiculopathy: radiating arm pain, numbness, or weakness following a dermatomal pattern (e.g., C7 radiculopathy may cause pain in the middle finger and triceps weakness).
- Myelopathy: in severe cases, symptoms include balance issues, fine motor deficits, or hyperreflexia.
- Associated symptoms: headaches, shoulder pain, or muscle spasms in the cervical paraspinals or trapezius.
Physiotherapy Evaluation
A comprehensive physiotherapy evaluation is essential to assess the severity, identify affected structures, and guide treatment. The evaluation combines subjective and objective components tailored to the patient’s symptoms.
Subjective Assessment
- History Taking: Gather details on pain onset, duration, location, intensity (using the Numeric Pain Rating Scale, NPRS), and aggravating/relieving factors. Inquire about neurological symptoms (numbness, tingling, weakness) and red flags (e.g., progressive weakness, bowel/bladder dysfunction, or fever) to rule out serious pathology like malignancy or infection.
- Functional Impact: Assess limitations in daily activities (e.g., turning the head, lifting) using validated tools like the Neck Disability Index (NDI) or Patient-Specific Functional Scale (PSFS).
- Medical and Lifestyle Factors: Explore comorbidities, occupational demands (e.g., prolonged computer use), and history of trauma or repetitive strain.
Objective Assessment
- Postural Analysis: Observe for forward head posture, rounded shoulders, or loss of cervical lordosis, which may contribute to symptoms or indicate compensatory mechanisms.
- Range of Motion (ROM): Measure cervical flexion, extension, lateral flexion, and rotation using a goniometer or inclinometer. Restrictions or pain during movement suggest disc or joint involvement.
- Neurological Examination:
- Sensory Testing: Assess dermatomal sensation (e.g., light touch, pinprick) to identify nerve root involvement.
- Motor Testing: Evaluate muscle strength in key myotomes (e.g., C5 for deltoid, C6 for wrist extensors).
- Reflex Testing: Check deep tendon reflexes (e.g., biceps for C5, triceps for C7) for hypo- or hyperreflexia.
- Special Tests:
- Spurling’s Test: Reproduces radicular pain, indicating nerve root compression.
- Upper Limb Tension Test (ULTT): Assesses neural tension, particularly for radiculopathy.
- Lhermitte’s Sign: Suggests myelopathy if neck flexion elicits electric-shock sensations.
- Palpation: Identify tenderness, muscle spasms, or trigger points in the cervical spine, trapezius, or scalenes.
- Functional Testing: Evaluate movement patterns during tasks like reaching or head turning to assess functional limitations.
Imaging and Correlation
Imaging, particularly MRI, is the gold standard for confirming CDH, visualizing disc herniation, and assessing nerve root or spinal cord compression. X-rays may show disc space narrowing or osteophytes, while CT is used if MRI is contraindicated. A PubMed review emphasizes that imaging should correlate with clinical findings, as asymptomatic herniations are common (up to 20% in adults).
Rehabilitation Program
Conservative management, including physiotherapy, is the first-line treatment for most cases of CDH, with surgery reserved for severe or refractory cases. A multimodal rehabilitation program aims to reduce pain, restore function, and prevent recurrence, supported by PubMed evidence where applicable.
Phase 1: Pain Management and Protection (0–4 Weeks)
Goals: Reduce pain and inflammation, protect the cervical spine, and promote patient education.
- Education and Activity Modification: Educate patients on maintaining neutral cervical alignment, avoiding aggravating movements (e.g., excessive neck flexion or rotation), and ergonomic adjustments (e.g., monitor height, pillow support). Encourage gentle activities like walking.
- Manual Therapy: Gentle soft tissue massage or low-grade (I–II) joint mobilizations to reduce muscle spasms and improve mobility. Traction may be beneficial for radiculopathy, with a PubMed meta-analysis of 7 RCTs showing reduced pain in acute CDH.
- Modalities: Low-level laser therapy or transcutaneous electrical nerve stimulation (TENS) can provide analgesia, supported by evidence from 12 RCTs. Heat or cold therapy may be used based on patient comfort.
- Pain-Relieving Exercises: Gentle isometric exercises (e.g., chin tucks, scapular retractions) to stabilize the cervical spine and reduce strain on the disc.
- Pharmacological Support: Coordinate with physicians for short-term use of analgesics, NSAIDs, or muscle relaxants to manage acute pain.
Phase 2: Mobility and Strengthening (4–8 Weeks)
Goals: Restore cervical ROM, improve muscle strength, and enhance neural mobility.
- Stretching Exercises: Gentle stretches for the cervical paraspinals, trapezius, and levator scapulae to improve flexibility. Examples include side neck stretches or upper trapezius stretches, avoiding overextension.
- Strengthening Exercises: Progressive exercises to strengthen deep cervical flexors (e.g., chin tucks with resistance), scapular stabilizers (e.g., scapular squeezes), and upper limb muscles. A PubMed study of 15 RCTs supports strengthening for reducing neck pain and disability.
- Neural Mobilization: For radiculopathy, neural gliding techniques (e.g., median nerve glides) can reduce neural tension, supported by a meta-analysis of 8 RCTs. Contraindications include myelopathy or severe neurological deficits.
- Postural Training: Exercises to correct forward head posture and strengthen postural muscles, such as scapular retraction or thoracic extension exercises.
Phase 3: Functional Restoration and Maintenance (8+ Weeks)
Goals: Enhance functional capacity, prevent recurrence, and promote long-term cervical health.
- Functional Training: Task-specific exercises mimicking daily activities (e.g., reaching, driving) to improve movement efficiency and reduce strain.
- Progressive Resistance Training: Incorporate light resistance bands or weights to strengthen neck and shoulder girdle muscles, ensuring proper form to avoid exacerbation.
- Proprioceptive Training: Exercises like cervical proprioception drills (e.g., head repositioning tasks) to improve joint position sense, particularly in chronic cases.
- Maintenance Program: Develop a home exercise program with regular follow-ups to ensure adherence. Group classes or tele-rehabilitation can enhance compliance, as supported by a PubMed RCT showing sustained benefits at 12 months.
- Cognitive-Behavioral Approaches: Integrate pain education and stress management to address psychosocial factors, shown to improve outcomes in chronic neck pain.
Special Considerations
- Individualization: Tailor the program to the patient’s age, symptoms, and comorbidities. Older adults or those with myelopathy may require modified exercises to avoid exacerbation.
- Red Flags: Monitor for progressive neurological deficits (e.g., worsening weakness, gait disturbance), warranting urgent referral for imaging or surgical consultation. Surgery (e.g., anterior cervical discectomy and fusion) is indicated for severe myelopathy or refractory radiculopathy.
- Multidisciplinary Approach: Collaborate with neurologists, pain specialists, or psychologists for comprehensive care, especially in chronic or complex cases.
Conclusion
Cervical disc herniation is a prevalent condition with significant clinical implications, driven by disc protrusion, nerve root or spinal cord compression, and inflammatory responses. Physiotherapy evaluation, combining subjective history, objective testing, and imaging correlation, guides effective conservative management. A structured rehabilitation program, emphasizing pain relief, mobility restoration, and functional training, is effective for most patients, supported by PubMed evidence. While surgical options exist for severe cases, physiotherapy remains the cornerstone of treatment, improving outcomes and promoting long-term cervical health.
Servikal Disk Hernisi: Patoloji, Fizyoterapi Değerlendirmesi ve Rehabilitasyon Programı
Giriş
Servikal disk hernisi (SDH), servikal omurgada intervertebral disk materyalinin protrüzyonu veya ekstrüzyonu ile karakterize yaygın bir spinal durumdur ve sıklıkla boyun ağrısı, radikülopati veya miyelopatiye neden olur. Genel popülasyonun yıllık yaklaşık %1-2’sini etkiler ve 30-50 yaş arası yetişkinlerde daha yüksek prevalansa sahiptir. SDH, ağrı, nörolojik semptomlar ve fonksiyonel sınırlamalar nedeniyle yaşam kalitesini önemli ölçüde etkiler. Bu makale, SDH’nin patolojisini inceler, fizyoterapi değerlendirme tekniklerini özetler ve PubMed’den elde edilen kanıtlarla desteklenen yapılandırılmış bir rehabilitasyon programını detaylandırır.
Servikal Disk Hernisinin Patolojisi
Servikal disk hernisi, nükleus pulposus’un (diskin jel benzeri merkezi) anulus fibrosus’ta (fibröz dış tabaka) bir yırtık yoluyla protrüze olmasıyla meydana gelir. Bu, sinir kökleri veya omurilik gibi yakındaki yapıların sıkışmasına yol açarak çeşitli semptomlara neden olur. Yedi vertebradan (C1–C7) oluşan servikal omurga, hareketliliği ve başın ağırlığını taşıma rolü nedeniyle özellikle hassastır.
Patolojik Değişiklikler
- Disk Yapısı ve Dejenerasyonu: İntervertebral disk, yastıklama sağlayan nükleus pulposus ve yapısal bütünlük sağlayan anulus fibrosus’tan oluşur. Yaşlanma veya tekrarlayan stresle disk desikasyonu (su içeriği kaybı) geçirir, bu da disk yüksekliğini ve elastikiyetini azaltır. Bu, anulusun yırtılmasını kolaylaştırır ve nükleusun herniye olmasına olanak tanır.
- Herniasyon Tipleri:
- Protrüzyon: Nükleus, anulusu delmeden dışa doğru kabarır.
- Ekstrüzyon: Nükleus, anulusu deler ancak diskle bağlantılı kalır.
- Sekestrasyon: Nükleusun bir parçası kopar ve omurilik kanalına göç eder.
- Yaygın Seviyeler: Herniasyonlar, bu segmentlerdeki artan mekanik stres nedeniyle en sık C5–C6 ve C6–C7’de görülür.
- Patofizyolojik Mekanizmalar:
- Sinir Kökü Kompresyonu: Herniye olmuş materyal, servikal sinir köklerini sıkıştırarak radiküler ağrı, duyu kaybı veya motor zayıflığa neden olabilir (örneğin, C6 radikülopatisi başparmak ve bisepsi etkiler).
- Omurilik Kompresyonu: Daha büyük herniasyonlar omuriliği sıkıştırarak servikal miyelopatiye yol açar; bu, yürüyüş bozukluğu, el beceriksizliği veya spastisite gibi semptomlarla kendini gösterir.
- İnflamatuar Yanıt: Herniye olmuş disk materyali, ağrı ve nöral tahrişi artıran sitokin salınımını tetikleyen inflamatuar bir kaskadı başlatır.
- Risk Faktörleri: Yaşlanma, tekrarlayan servikal stres (örneğin, kötü duruş, mesleki yüklenme), travma (örneğin, kamçı yaralanması) ve genetik yatkınlık içerir. PubMed’de yayınlanan bir çalışma, kollajen genlerindeki polimorfizmlerin disk herniasyonuna yatkınlığı artırabileceğini gösterir.
Klinik Bulgular
SDH’li hastalar şu semptomlarla başvurur:
- Boyun ağrısı, genellikle lokalize, mekanik ve hareketle artan.
- Radikülopati: dermatomal bir deseni izleyen yayılan kol ağrısı, uyuşma veya zayıflık (örneğin, C7 radikülopatisi orta parmakta ağrı ve triseps zayıflığına neden olabilir).
- Miyelopati: ciddi vakalarda, denge sorunları, ince motor eksiklikleri veya hiperrefleksi.
- İlişkili semptomlar: baş ağrıları, omuz ağrısı veya servikal paraspinaller ya da trapezius kaslarında spazmlar.
Fizyoterapi Değerlendirmesi
Kapsamlı bir fizyoterapi değerlendirmesi, şiddeti değerlendirmek, etkilenen yapıları belirlemek ve tedaviyi yönlendirmek için esastır. Değerlendirme, hastanın semptomlarına göre uyarlanmış subjektif ve objektif bileşenleri birleştirir.
Subjektif Değerlendirme
- Öykü Alma: Ağrının başlangıcı, süresi, yeri, şiddeti (Numerik Ağrı Derecelendirme Skalası, NPRS kullanılarak) ve artırıcı/azaltıcı faktörler hakkında bilgi toplanır. Nörolojik semptomlar (uyuşma, karıncalanma, zayıflık) ve kırmızı bayraklar (örneğin, ilerleyici zayıflık, bağırsak/mesane disfonksiyonu veya ateş) malignite veya enfeksiyon gibi ciddi patolojileri dışlamak için sorgulanır.
- Fonksiyonel Etki: Boyun Engellilik İndeksi (NDI) veya Hasta Özgü Fonksiyonel Ölçek (PSFS) gibi doğrulanmış araçlarla günlük aktivitelerdeki sınırlamalar (örneğin, başı çevirme, kaldırma) değerlendirilir.
- Tıbbi ve Yaşam Tarzı Faktörleri: Komorbiditeler, mesleki talepler (örneğin, uzun süre bilgisayar kullanımı) ve travma veya tekrarlayan stres öyküsü araştırılır.
Objektif Değerlendirme
- Postür Analizi: İleri baş duruşu, yuvarlak omuzlar veya servikal lordoz kaybı gözlemlenir; bunlar semptomlara katkıda bulunabilir veya kompansatuar mekanizmaları gösterebilir.
- Hareket Açıklığı (ROM): Servikal fleksiyon, ekstansiyon, lateral fleksiyon ve rotasyon gonyometre veya inklinometre ile ölçülür. Hareket sırasında kısıtlamalar veya ağrı, disk veya eklem tutulumu önerir.
- Nörolojik Muayene:
- Duyu Testi: Sinir kökü tutulumunu belirlemek için dermatomal duyu (örneğin, hafif dokunma, iğne batması) değerlendirilir.
- Motor Testi: Anahtar miyotomlarda kas gücü değerlendirilir (örneğin, C5 için deltoid, C6 için bilek ekstansörleri).
- Refleks Testi: Biseps (C5) veya triseps (C7) için derin tendon refleksleri hipo- veya hiperrefleksi açısından kontrol edilir.
- Özel Testler:
- Spurling Testi: Radiküler ağrıyı yeniden üreterek sinir kökü sıkışmasını belirtir.
- Üst Ekstremite Gerilim Testi (ULTT): Özellikle radikülopati için nöral gerilimi değerlendirir.
- Lhermitte Bulgusu: Boyun fleksiyonunda elektrik şoku hissi miyelopatiyi önerir.
- Palpasyon: Servikal omurga, trapezius veya skalenlerde hassasiyet, kas spazmları veya tetik noktalar belirlenir.
- Fonksiyonel Testler: Ulaşma veya baş çevirme gibi görevler sırasında hareket modelleri, fonksiyonel sınırlamaları değerlendirmek için incelenir.
Görüntüleme ve Korelasyon
Görüntüleme, özellikle MRI, disk herniasyonunu görselleştirmek ve sinir kökü veya omurilik sıkışmasını değerlendirmek için altın standarttır. X-ray, disk boşluğu daralması veya osteofitleri gösterebilir; MRI kontrendike ise CT kullanılır. PubMed incelemesi, görüntülemenin klinik bulgularla ilişkilendirilmesi gerektiğini vurgular, çünkü asemptomatik herniasyonlar yetişkinlerde yaygın (%20’ye kadar).
Rehabilitasyon Programı
Konservatif yönetim, özellikle fizyoterapi, SDH’nin çoğu vakası için ilk tedavi seçeneğidir; cerrahi, ciddi veya dirençli vakalar için ayrılmıştır. Çok modlu bir rehabilitasyon programı, ağrıyı azaltmayı, fonksiyonu geri kazanmayı ve tekrarlamayı önlemeyi amaçlar; PubMed kanıtlarıyla desteklenir.
Faz 1: Ağrı Yönetimi ve Koruma (0–4 Hafta)
Hedefler: Ağrı ve inflamasyonu azaltmak, servikal omurgayı korumak ve hasta eğitimini teşvik etmek.
- Eğitim ve Aktivite Modifikasyonu: Hastalar, nötr servikal hizalamayı koruma, ağırlaştırıcı hareketlerden (örneğin, aşırı boyun fleksiyonu veya rotasyonu) kaçınma ve ergonomik düzenlemeler (örneğin, monitör yüksekliği, yastık desteği) konusunda eğitilir. Yürüme gibi nazik aktiviteler teşvik edilir.
- Manuel Terapi: Kas spazmlarını azaltmak ve hareketliliği artırmak için yumuşak doku masajı veya düşük dereceli (I–II) eklem mobilizasyonları. Traksiyon, akut SDH’de ağrıyı azalttığını gösteren 7 RCT’nin meta-analiziyle radikülopati için faydalı olabilir.
- Modaliteler: Analjezi sağlamak için düşük seviyeli lazer tedavisi veya transkütanöz elektriksel sinir stimülasyonu (TENS) kullanılabilir; 12 RCT’den elde edilen kanıtlarla desteklenir. Hasta konforuna göre sıcak veya soğuk terapi uygulanabilir.
- Ağrı Giderici Egzersizler: Servikal omurgayı stabilize etmek ve disk üzerindeki gerilimi azaltmak için nazik izometrik egzersizler (örneğin, çene çekme, skapular retraksiyonlar).
- Farmakolojik Destek: Akut ağrıyı yönetmek için analjezikler, NSAID’ler veya kas gevşeticilerin kısa süreli kullanımı için doktorlarla koordinasyon sağlanır.
Faz 2: Hareketlilik ve Güçlendirme (4–8 Hafta)
Hedefler: Servikal ROM’u geri kazanmak, kas gücünü artırmak ve nöral hareketliliği geliştirmek.
- Esneme Egzersizleri: Servikal paraspinaller, trapezius ve levator skapulayı hedefleyen nazik esnemeler esnekliği artırır. Örnekler arasında yan boyun esnemeleri veya üst trapezius esnemeleri yer alır, aşırı ekstansiyondan kaçınılır.
- Güçlendirme Egzersizleri: Derin servikal fleksörleri (örneğin, dirençli çene çekme), skapular stabilizatörleri (örneğin, skapular sıkıştırmalar) ve üst ekstremite kaslarını güçlendirmek için progresif egzersizler. 15 RCT’nin PubMed çalışması, boyun ağrısı ve engelliliği azaltmada güçlendirmeyi destekler.
- Nöral Mobilizasyon: Radikülopatili hastalarda, nöral gerilimi azaltmak için medyan sinir kaydırma gibi teknikler uygulanabilir; 8 RCT’nin meta-analizi bunu destekler. Kontrendikasyonlar arasında miyelopati veya ciddi nörolojik eksiklikler yer alır.
- Postürel Eğitim: İleri baş duruşunu düzeltmek ve postürel kasları güçlendirmek için egzersizler, örneğin skapular retraksiyon veya torasik ekstansiyon egzersizleri.
Faz 3: Fonksiyonel Restorasyon ve Sürdürme (8+ Hafta)
Hedefler: Fonksiyonel kapasiteyi artırmak, tekrarlamayı önlemek ve uzun vadeli servikal sağlığı teşvik etmek.
- Fonksiyonel Eğitim: Ulaşma, araba kullanma gibi günlük aktiviteleri taklit eden görev-spesifik egzersizler, hareket verimliliğini artırır ve gerilimi azaltır.
- Progresif Direnç Eğitimi: Boyun ve omuz kuşağı kaslarını güçlendirmek için hafif direnç bantları veya ağırlıklar kullanılır, alevlenmeyi önlemek için doğru form sağlanır.
- Propriyoseptif Eğitim: Özellikle kronik vakalarda eklem pozisyon hissini geliştirmek için servikal propriyosepsiyon egzersizleri (örneğin, baş yeniden konumlandırma görevleri).
- Sürdürme Programı: Düzenli takiplerle ev egzersiz programı geliştirilir. Grup dersleri veya tele-rehabilitasyon, 12 ayda sürdürülen faydaları gösteren bir PubMed RCT’si ile uyumu artırabilir.
- Bilişsel-Davranışsal Yaklaşımlar: Kronik boyun ağrısında sonuçları iyileştirdiği gösterilen psikososyal faktörleri ele almak için ağrı eğitimi ve stres yönetimi entegre edilir.
Özel Hususlar
- Bireyselleştirme: Program, hastanın yaşına, semptomlarına ve komorbiditelerine göre uyarlanmalıdır. Yaşlı yetişkinler veya miyelopatili hastalar, alevlenmeyi önlemek için modifiye egzersizler gerektirebilir.
- Kırmızı Bayraklar: İlerleyici nörolojik eksiklikler (örneğin, kötüleşen zayıflık, yürüyüş bozukluğu) izlenmeli, görüntüleme veya cerrahi konsültasyon için acil yönlendirme gerektirir. Cerrahi (örneğin, anterior servikal diskektomi ve füzyon), ciddi miyelopati veya dirençli radikülopati için endikedir.
- Multidisipliner Yaklaşım: Özellikle kronik veya karmaşık vakalarda, nörologlar, ağrı uzmanları veya psikologlarla işbirliği yapılarak kapsamlı bakım sağlanır.
Sonuç
Servikal disk hernisi, disk protrüzyonu, sinir kökü veya omurilik sıkışması ve inflamatuar yanıtlarla sürülen, önemli klinik etkileri olan yaygın bir durumdur. Fizyoterapi değerlendirmesi, subjektif öykü, objektif testler ve görüntüleme korelasyonunu birleştirerek etkili konservatif yönetimi yönlendirir. Ağrı giderimi, hareketlilik restorasyonu ve fonksiyonel eğitimi vurgulayan yapılandırılmış bir rehabilitasyon programı, PubMed kanıtlarıyla desteklenen çoğu hasta için etkilidir. Ciddi vakalar için cerrahi seçenekler mevcut olsa da, fizyoterapi, sonuçları iyileştiren ve uzun vadeli servikal sağlığı teşvik eden tedavinin temel taşıdır.